Spersonalizowany balon wierszem pisany

Pamiątka dla wspaniałej wychowawczyni mojego dziecka;

upominek od całej klasy z okazji DKEN z własnoręcznymi podpisami uczniów.

... to, co potrzebne było:

- kartka papieru A4

- kartka z bloku technicznego A3

- taśma dwustronna i nożyczki

- ramka formatu 30x40cm (kupiona w Pepco za 9,99zł ;)

- tekst (wiersz w tym przypadku)

- mnóstwo wolnego czasu

- jeszcze więcej chęci i zaangażowania

- duuużo cierpliwości

- odrobina fantazji

- trochę umiejętności, obycia z komputerem i wyszukiwarką Internetową

- oraz wyprawa do szkolnej szatni po podpisy uczniów ;) :)

~~ * ~~

Jak powstał wiersz:

Najpierw znalazłam w Internecie tekst, który uznałam za odpowiedni:

T. Kubiak „Laurka dla Twojej Pani”

To Ona, czujna, cierpliwa,

z troską serdeczną i szczerą

czuwa nad piórem i ręką,

nad twoją pierwszą literą.

To Ona wita cię w progu,

jak własne wita się dzieci.

To Ona uczy cię patrzeć,

słyszeć, i myśleć o świecie.

To Ona ma serce matki,

które się cieszy i trudzi,

w drogę wyprawia cię mądrze,

uczy cię świata i ludzi…

To z Nią rozpoczynasz podróż

po świecie pięknym i wielkim,

w tej ławce – łódeczce kruchej –

pod okiem Nauczycielki.

To z Nią wędrujesz codziennie

po globie pełnym tajemnic,

przez oceany i dżungle,

i dalej, wyżej – na Księżyc.

Bez Niej nie ruszyłbyś w drogę,

tkwiłbyś jak kamień na miejscu.

Po latach jeszcze pamiętać będziesz

o ciepłym Jej sercu.

  

Potem, ów tekst przerobiłam następująco:

  

Droga Nasza Pani, kilka słów dla Pani mamy:

To Ty, czujna, cierpliwa, z troską serdeczną i szczerą

czuwasz nad piórem i ręką, nad naszą każdą literą.

To Ty nas witasz w progu, jak własne wita się dziecię.

To Ty uczysz nas patrzeć, słyszeć, i myśleć o świecie.

To Ty masz serce tak dobre, że cieszy się z nami i trudzi,

w drogę wyprawia nas mądrze, uczy nas świata i ludzi.

To z Tobą ruszamy w podróż po świecie pięknym i wielkim,

w tej ławce, jako łódce, pod okiem nauczycielskim.

Wędrujemy z Tobą ochoczo po globie pełnym tajemnic,

przez oceany i dżungle, i dalej, wyżej – na Księżyc.

Bez Ciebie nie ruszylibyśmy w drogę, tkwilibyśmy jak kamień na miejscu.

Po latach jeszcze pamiętać będziemy o ciepłym Twym głosie i sercu. 

Na koniec, sama dopisałam dalszą część:

Ty jesteś nam drogowskazem, latarnią na morzu życia;

pomagasz  jawnie przy wszystkich lub po cichutku z ukrycia.

Ty z nami płyniesz w nieznane, sumiennie i wytrwale;

drążysz tak wiele spraw, niczym ta kropla w skale.

To Ty nas motywujesz, zachęcasz do działania,

Ty nam dajesz siły i do rozwoju nakłaniasz.

To Ty nas uczysz codziennie, co to odpowiedzialność,

do czego jest uczciwość i po co nam moralność.

Tyś nam nieoceniona, sprytna i wszechwiedząca,

rozważna, bardzo praktyczna oraz inspirująca.

Pani twórcze pomysły rozbudzają naszą ciekawość,

z Panią wszelkie zabawy przynoszą największą radość.

A za te krzyki i wrzaski wcale się nie gniewamy,

czasem nam się należy, bo nie słuchamy, biegamy...

I nie ma nawet najmniejszej w tym wszystkim Pani winy,

wszak chce Pani nas nauczyć troszeczkę dyscypliny.

Nie mamy też za złe wcale, że tyle nam Pani zadaje,

rozumiemy potrzebę ćwiczeń, nader doskonale.

Wybaczamy Pani kartkówki i dyktanda ze słuchu pisane,

i te uwagi, że pismo jest brzydkie lub książki pomazane.

Puszczamy także w niepamięć, że w basenowe środy

idziemy pieszo (nie autem!) pomimo chłodnej pogody.

Czasami też Pani mówi, żeśmy gaduły i lenie,

ale my za to wszystko wdzięczni jesteśmy szalenie.

Dziękujemy za wszystkie rozmowy, te z żartem i te na poważnie,

a z rad nam udzielanych korzystać będziemy uważnie.

Dziękujemy za bycie sobą, autentyczną, prawdziwą osobą;

za te cukierki chowane w szafce, rozdawane naszej gromadce.

Dziękujemy za przytulanie i za głaskanie po głowie.

Za co jeszcze? Za tak wiele! Wszystkiego nikt nie wypowie.

Największym, nam sie wydaje, będzie komplementem,

że wspominać będziemy Panią z wielkim sentymentem.

A na koniec tego wiersza, o żalu wspomnimy koniecznie,

że dorastamy tak szybko i nie będziemy razem wiecznie.

... miałam wenę ;)

Taki oto powstał efekt końcowy:

Wystarczyło już tylko oprawić i zapakować

(bibuła i sznurek okazały spełniły swoje zadanie)

...radość i wzruszenie - bezcenne!